پارامترهای اساسی آنتن ها - راندمان پرتو و پهنای باند

2. پهنای باند
پهنای باند یک آنتن به عنوان "محدوده فرکانسی که در آن عملکرد برخی از ویژگی های آنتن مطابق با استانداردهای خاص است" تعریف می شود. پهنای باند را می توان به عنوان یک محدوده فرکانسی در دو طرف فرکانس مرکزی در نظر گرفت (به طور کلی به فرکانس تشدید اشاره می کند) که در آن ویژگی های آنتن (مانند امپدانس ورودی، الگوی جهت، پهنای پرتو، پلاریزاسیون، سطح لوب جانبی، بهره، اشاره پرتو، تابش). راندمان) پس از مقایسه مقدار فرکانس مرکزی در محدوده قابل قبول قرار دارند.
. برای آنتن های باند پهن، پهنای باند معمولاً به صورت نسبت فرکانس های بالا و پایین برای عملکرد قابل قبول بیان می شود. به عنوان مثال، پهنای باند 10:1 به این معنی است که فرکانس بالا 10 برابر فرکانس پایین تر است.
. برای آنتن های باند باریک، پهنای باند به صورت درصدی از اختلاف فرکانس نسبت به مقدار مرکزی بیان می شود. به عنوان مثال، پهنای باند 5 درصد به این معنی است که محدوده فرکانسی قابل قبول 5 درصد فرکانس مرکزی است.
از آنجا که ویژگی های آنتن (امپدانس ورودی، الگوی جهت، بهره، پلاریزاسیون و غیره) با فرکانس متفاوت است، ویژگی های پهنای باند منحصر به فرد نیستند. معمولاً تغییرات در الگوی جهت و امپدانس ورودی متفاوت است. بنابراین، پهنای باند الگوی جهت و پهنای باند امپدانس برای تأکید بر این تمایز مورد نیاز است. پهنای باند الگوی جهت دار مربوط به بهره، سطح لوب جانبی، پهنای پرتو، قطبش و جهت پرتو است، در حالی که امپدانس ورودی و بازده تابش به پهنای باند امپدانس مربوط می شود. پهنای باند معمولاً بر حسب پهنای پرتو، سطوح جانبی و ویژگی های الگو بیان می شود.

در بحث بالا فرض می شود که ابعاد شبکه کوپلینگ (ترانسفورماتور، ضد پویز و غیره) و/یا آنتن به هیچ وجه با تغییر فرکانس تغییر نمی کند. اگر بتوان ابعاد بحرانی آنتن و/یا شبکه کوپلینگ را با تغییر فرکانس به درستی تنظیم کرد، می توان پهنای باند آنتن باند باریک را افزایش داد. در حالی که به طور کلی این کار آسانی نیست، برنامه هایی وجود دارد که در آن قابل دستیابی است. رایج ترین مثال آنتن رادیویی در رادیو ماشین است که معمولاً دارای طول قابل تنظیمی است که می توان از آن برای تنظیم آنتن برای دریافت بهتر استفاده کرد.