آنتن لگاریتمی تناوبی، یک آنتن پهن باند است که طراحی آن بر اساس ساختار لگاریتمی تناوبی است. تاریخچه آنتن‌های لگاریتمی تناوبی به دهه 1950 میلادی برمی‌گردد.

آنتن لگاریتمی تناوبی برای اولین بار در سال ۱۹۵۷ توسط مهندسان آمریکایی دوایت ایزبل و ریموند دوهامل اختراع شد. آنها در حین انجام تحقیقات در آزمایشگاه‌های بل، یک آنتن پهن باند طراحی کردند که قادر به پوشش چندین باند فرکانسی بود. این ساختار آنتن از هندسه لگاریتمی تناوبی استفاده می‌کند که به آن ویژگی‌های تابشی مشابهی در کل محدوده فرکانس می‌دهد.

در دهه‌های بعد، آنتن‌های لگاریتمی تناوبی به طور گسترده مورد استفاده و مطالعه قرار گرفته‌اند. آن‌ها در زمینه‌هایی مانند ارتباطات بی‌سیم، دریافت تلویزیون و رادیو، سیستم‌های رادار، اندازه‌گیری‌های رادیویی و تحقیقات علمی استفاده می‌شوند. ویژگی‌های پهنای باند آنتن‌های لگاریتمی تناوبی آن‌ها را قادر می‌سازد تا چندین باند فرکانسی را پوشش دهند، نیاز به تعویض فرکانس و تعویض آنتن را کاهش دهند و انعطاف‌پذیری و کارایی سیستم را بهبود بخشند.

اصل کار آنتن لگاریتمی تناوبی بر اساس ساختار خاص آن است. این آنتن از مجموعه‌ای از صفحات فلزی متناوب تشکیل شده است که طول و فاصله هر کدام طبق یک دوره لگاریتمی افزایش می‌یابد. این ساختار باعث می‌شود آنتن در فرکانس‌های مختلف اختلاف فاز ایجاد کند و در نتیجه به تابش باند وسیع دست یابد.

با پیشرفت فناوری، روش‌های طراحی و ساخت آنتن‌های تناوبی لگاریتمی بهبود یافته است. آنتن‌های مدرن تناوبی لگاریتمی از مواد و فرآیندهای تولید پیشرفته برای بهبود عملکرد و قابلیت اطمینان آنتن استفاده می‌کنند.