آنتن دوره‌ای لگاریتمی چیست؟

آنتن دوره‌ای لگاریتمی(LPA) در سال ۱۹۵۷ پیشنهاد شد و نوع دیگری از آنتن‌های غیرفرکانسی متغیر است.

این روش بر اساس مفهوم مشابه زیر است: وقتی آنتن طبق یک ضریب تناسبی خاص τ تبدیل می‌شود و همچنان برابر با ساختار اصلی خود است، آنتن عملکرد یکسانی دارد وقتی که این ضریب f و τf باشد. انواع مختلفی از آنتن‌های تناوبی لگاریتمی وجود دارد که از جمله آنها آنتن دوقطبی لگاریتمی (LDPA) که در سال ۱۹۶۰ پیشنهاد شد، دارای ویژگی‌های پهنای باند بسیار وسیع و ساختار نسبتاً ساده‌ای است، بنابراین به طور گسترده در باندهای موج کوتاه، فوق موج کوتاه و مایکروویو مورد استفاده قرار گرفته است.

آنتن لگاریتمی تناوبی به سادگی الگوی تابش و ویژگی‌های امپدانس را به صورت دوره‌ای تکرار می‌کند. با این حال، برای آنتنی با چنین ساختاری، اگر τ خیلی کمتر از ۱ نباشد، تغییر ویژگی‌های آن در یک چرخه بسیار کوچک است، بنابراین اساساً مستقل از فرکانس است.

انواع مختلفی از آنتن‌های تناوبی لگاریتمی وجود دارد، از جمله آنتن‌های دوقطبی تناوبی لگاریتمی و آنتن‌های تک‌قطبی، آنتن‌های V شکل رزونانسی تناوبی لگاریتمی، آنتن‌های مارپیچی تناوبی لگاریتمی و غیره، که رایج‌ترین آنها آنتن دوقطبی تناوبی لگاریتمی است.

به عنوان یک آنتن فوق پهن باند، پوشش پهنای باند بسیار وسیع، تا 10:1 است و اغلب برای تقویت سیگنال، توزیع داخلی و پوشش سیگنال آسانسور استفاده می‌شود. علاوه بر این، آنتن دوره‌ای لگاریتمی می‌تواند به عنوان منبع تغذیه برای آنتن‌های بازتابنده مایکروویو نیز استفاده شود. از آنجایی که ناحیه مؤثر با فرکانس کاری حرکت می‌کند، انحراف بین ناحیه مؤثر و کانون در کل باند فرکانس کاری باید در طول نصب در محدوده تحمل مجاز باشد.